Våren 2010 utførte Kjetil Melvold (NVE) og Tron Laumann breradarmålingar på Hardangerjøkulen, og resultata vart noko annleis enn dei ein hadde fått tidlegare. Dei nye målingane viser at landskapet under breen er mykje meir kupert enn det overflata på Hardangerjøkulen gir inntrykk av.
Hardangerjøkulen er ein platåbre og ligg som ei kåpe over eit høgtliggjande fjellplatå. Det er derfor enkelt å køyra på kryss og tvers med eit «radartog», og finne bretjukna langs utvalde profilliner. Avhengig av farten ein køyrer med, vil tjukna kunne målast for om lag kvar fjerde meter. Desse data vert mata inn i eit kartteikneprogram som vert nytta til å generera eit kart over bretjukna, og dermed også eit kart over botntopografien.
Kart av overflate- og botntopografien til Hardangerjøkulen er synt på høvesvis Figur 7 og 8. Her ser ein at sjølv om overflata på breen er relativt jamn, er topografien under breen mykje meir kupert. Ein venta å finna nokre dalar under breen, slik som ein finn under Jostedalsbreen, men storleiken og djupna på desse er overraskande. Dei nye data syner at det er seks store basseng under Hardangerjøkulen. Bretjukna er størst i øvre del av dreneringsområdet til Rembesdalsskåka. Her er breen opptil 380 m tjukk og fyller ein stor botn i den sydvestlege delen av platået. Blåisen og Midtdalsbreen drenerer som venta ut som dalbrear frå platået. Rett aust for Ramnabergnuten kalvar breen i dag ut i eit vatn som har vorte monaleg større dei siste åra. Med grunnlag i botntopografien, vil breen truleg forsetje å kalva tilbake endå 1 km før berggrunnen vert liggjande over dagens vassnivå. Mellom Midtdalsbreen og Rembesdalsskåka ligg dagens isskilje (høgaste punkt på breen) omlag 700 meter aust for vasskiljet under breen. Noko meir vatn vil derfor drenere mot Finse enn mot Rembesdalen enn i dag dersom breen forsvinn. Ein markert dal med retning nord/sør er kartlagt mellom Blåisen og Matskardnipa. Breen sin overflatetopografi tyder ikkje på ein slik djup dal i dette området.