Allereie då 2. verdskrig var over, bestemde NSB at det ikkje skulle skaffast fleire damplokomotiv. Det sto mange igjen etter tyskarane og den tekniske leiinga hadde fått smaken på andre kraftkjelder, som elektrisitet og dieselolje. Studieturar til lokomotivfabrikken til General Motors i USA leidde til ei leigeavtale på eit lokomotiv, bygd på lisens i Sverige. Prøvekøyringa gjekk føre seg på Nordlandsbanen, den strekninga dei fem fyrste vart kjøpt inn for.
Prøvekøyringar på Bergensbana skjedde i mai 1957, det fyrste kom til Bergen 7. mai. Desse lokomotiva synte seg så vellukka at det straks vart tinga åtte til. Slike lokomotiv køyrde både dag- og nattoga på Bergensbana og godstog mellom Oslo og Voss. I alt vart det kjøpt inn 35 slike lokomotiv, men ikkje for bruk på Bergensbana, som etter kvart vart elektrifisert. Det var stasjonert to slike lokomotiv på Finse i vinterhalvåret for å skuva den roterande snøplogen, som ikkje makta å køyra sjølv og fjerna snø samstundes. Desse lokomotiva, som no er museumsgjenstandar, var blant dei mest vellukka trekkmateriell som har gått på norske jernbaner, og dei har hatt kjælenamn som «Nohab’en» og «Tre’ern» blant jernbanefolk og -entusiastar. Og lyden er berre sååå grom, ikkje sant?