Kva skjipparen fortalde.
Med fin vind og for fulle segl skreid skipet inn yver middelhavet. Med ein gong kjendest det som skipet støytte, og det lyfte seg som kjølen var mest upp i vatskorpa.
Skipparen bøygde seg ut yver rekkja, og daa vart han vis med kva det var – ein ovstor kval.
”Kom hit styrmann, skal de faa sjaa ein utsvelt stakar!” ropa skipparen.
”Lat han faa ei korg mandariner, so gjer han oss fred skal du sjaa.”
Det vart gjort; men kvalen var ikkje nøygd med det, han kom strakst att.
Daa tok styremannen ein beink, som stod paa dekket og sende den midt i gapet paa han.
Benken for til hols; men det var ingi metta i det heller; for han kom att og truga med aa gaa paa skipet.
Daa tok skipparen ein kinesar han hadde umbord, og sende ned til det umettelege utyskje. Men det slog ikkje til, for det saag ut til, som det berre friska mathugen.
Attmed rekkja stod ein gamal skraphandlar, som fylgde med som pasager, og som no var aaskaaar til skodespelet.
Temmeleg svinte tok skipparen gamlingen i beini og nakken og sende han yver rekkja og midt i gapet paa trollet.
Men der var nok ikkje magemaal der; for jamen saag han lika forsvolten ut endaa og nersøken vart han like radt.
Daa vart skipparen sinna og meinte der skulde koma noko anna til livs i utyskje.
Harpunerast skulde det; som sagt so vart gjort.
Skipparen skjølv skaut harpuna, og trefte paa ein god plass, so det var ikkje so lenge fyrr kvalen var utspelt og kunde haldast inn til skipsida.
Dei sette daa paa so mykje stroppar og talgjegreider som fannst um bord, og inn paa dekk laut ubeistet.
Det vart daa uppsprett i buken so snart raad var.
Men det var eit underlegt syn: Paa benken sat skraphandlaren og selde mandariner til kinesaren.
Skraphandlaren hadde faatt inn umlag ei kruna i norske pengar.
”Dette her er so sant, som det er fortalt,” sa skipparen.
Ein ukjend.
Bladstyrar: Frik Brekke
Ortnevik Ungdomslag vart skipa i 1904, og lagsavisa Solglytt har eksistert sidan 1909.
Talrike skribentar og redaktørar har forma innhaldet i dei handskrivne bøkene.
Ironi eller djupt alvor – tolkar vi tekstene rett?