Farar i fjellet
Sjølv om det vart sagt om driftekarane at dei hadde noko av eventyraren i seg, var nok driftinga meir enn noko anna eit tungt slit. Ikkje berre var det ein lang og hard veg å gå for både dyr og menneske, men flokkane skulle også haldast samla. Rovdyrplaga var òg ille i eldre tid. Det er fortalt om bjørnar som låg på lur der driftene gjekk, og tok for seg av dyra. Men verst var det nok likevel om uvér sette inn i fjellet. Då kunne turen verta nådelaus, og både tidt og ofte låg det daude dyr att langs vegen. Hallingdølen og fehandlaren Svein Berg skal ha mista heile 150 sauer under ei uversnatt i Etnefjella. Vegbiten over Tørvenuten var rekna å vera den hardaste å passera. Her gjekk dei berre over om veret var bra. Også Vaulevad kunne vera vrang, særleg i tider med mykje vatn i elva etter snøsmeltinga.
Faste kvileplassar
Driftekarane hadde fleire faste kvileplassar over fjellet, som til dømes ved Skarhildler, Buhidler og Vaulakyrkjo. På veg austover leigde dei i tillegg beite i fjellet og var der med dyra heile sommaren for å feite dei opp før salet om hausten. Og med i leiga var ofte retten til å bruka ein hiller til å sova under. Under beiteopphaldet laga driftekarane ost og smør som dei drog til bygda og selde. Dei bar samstundes med seg nytt mellom bygdene og frå ferdene sine.
Lang tradisjon
Tradisjonen med å drifta går langt tilbake i tid, men fekk truleg eit oppsving på 1700-talet. Krøtterhandelen var overlag viktig for økonomien til bøndene i Etne. Dei hadde gode beitemarker og kunne ala opp fleire dyr enn dei trong til eiga hushaldning. Kvar vår kom driftekarar, houddsakleg hardingar, teler og hallingdølar, med tjukke setelbøker til bygda og kjøpte opp livdyr – både hestar, storfe og småfe. Somme kjøpte hundre dyr eller meir, andre berre nokre få. Ikkje få av dei kom heim både med mykje pengar og med sylvknappar i jakka. Frå haugesundsområdet og innover til Etne skifta gjerne fleire tusen dyr kvart år eigarar på dette viset.
Driftekarar frå Etne
Også fleire lokale bygdefolk dreiv krøtterhandel. Til dømes Torkel Laurentius Vinja (1864-1949), som kjøpte hestar og drifta dei til Telemark, og Ola Gunnasson Vinja (1867-1923), som drifta krøtter og selde i Oslo. Men desse driftekarane markerer også slutten på ein lang tradisjon som tok slutt i 1920-1930-åra. Med utviklinga av transport og elektrisk nedkjøling av kjøt trong ein ikkje frakta levande dyr austover meir.