Manus
Eg har lyst til å fortelje deg noko. Det er så kjekt det her eg driv med! Å, eg skulle ønske at alle fekk oppleve dette – at eg kunne dele det med alle i heile verda! Kanskje når eg ikkje ut til alle, men til dei eg når, så kan det kanskje glede andre, slik det gjer meg? Det er så godt, så triveleg. Eg konsentrerer meg. Trekk pusten djupt. Og ut kjem dei flottaste tonane.
Eg kan! Men eg var usikker ei stund. Kunne eg det? Men så tenkjer eg på at alle kan jo synge! Det er jo noko av det fine med å vere med, fordi ein er ynskja velkommen uansett. Tvilen bleiknar med tida. Eg lærer jo meir etterkvart. Og den dama her? Ho e så livleg og kjekke! Vi treng ein som livnar opp stemninga. Eg høyrer klangen av pianoet, lyden av mørke stemmer, lyse stemmer og mi eiga som smelter inn i andres... JAAA, eg kan! Hurra!!
Så godt det er å vere her. Eg lure litt kor tida fær hen når eg er her? (tok vekk og) Av og til undrar eg meg over korleis eg skal rekkje over alt eg har planlagt. Andre gongar har eg nok med meg sjølve. Då er koret ein bra stad å la tankane flyte. Det er på ein måte mitt kor, sjølv om det samtidig er dei andre sitt òg. Her er eg ikkje sjukeheimsbebuar, pensjonist, bestemor eller bestefar. Eg er her i lag med andre – på lik plattform. Eg treff andre her, og vi finn ein form for samkvem – anten i songen eller i kvarandre. Men vi får det til, alle i hop. Og det kling så vakkert, så vakkert
