Om lag 2 km aust for Finse ligg ei grøn flate på sørsida av elva Ustekveikja, som her går parallelt med jernbana og Rallarvegen. Denne vel ein kvadratkilometer store flata, som heiter Finsefetene eller berre Fetene, har ei forhistorie som eit vatn, kalla Fetavatn. Fetene ligg 1200 meter over havet, og i det sørvestlige hjørnet av Fetene renn Styggelvi ut. Styggelvi, som står for mesteparten av materialtransporten til Fetene, drenerer direkte frå Blåisen og Midtdalsbreen, begge nordlege utløparar frå Hardangerjøkulen.
Situasjonsbilete A (om lag 10 000 år sidan): Finseområdet vart isfritt for om lag 10 000 år sidan. På rekonstruksjonen av Fetavatn er fastmarksområda som må ha eksistert på den tid. Fetavatnet sitt areal var då om lag 1 km2.
Situasjonsbilete B (rundt 1850): Materialtransporten kom hovudsakleg med Styggelvi frå Blåisen og den austlege delen av Midtdalsbreen. I tillegg kom ein del frå Omnsbreen til Finsevatnet og vidare gjennom Ustekveikja. Rundt 1848 ser det ut til at oppfyllinga var komen så langt at det vart danna ei relativt stor og langstrakt ’øy’ (Fetene), berre delt på midten av ein smal kanal.
Situasjonsbilete C (rundt 1915): I løpet av perioden frå 1850 til 1915 førte oppfyllinga til at øya i Fetavatn voks, mest på nordsida, og dekka store delar av det midtre partiet. På sørsida voks øya mykje og vart landfast.
Situasjonsbilete D (rundt 1930): Fetene har vakse endå meir, spesielt i austenden. Øya i austenden av Fetavatn hadde vokse og var nesten landfast med fastmarka på sørsida.
Situasjonsbilete F (i 1995): Mellom 1930 og 1995 var mengda av, og storleiken på sandbankane den største skilnaden. Mesteparten av det gamle Fetavatn er no fylt opp. Berre i vestenden (mot Finse) er det framleis eit større ope vatn. Talet på sandbankar med stabilt og fast vegetasjonsdekke auka monaleg mellom 1930 og 1995.