Under solen i tempererte brear er bergartsfragment av ulik storleik. Den glasiale erosjonsprosessen består av abrasjon (sliping og polering som bruk av eit sandpapir) og plukking. Under abrasjonsprosessen flyttar fragmenta seg med isen si rørsle over bergoverflater og dannar isskuringsstriper, som er (sub)parallelle striper på fjelloverflater danna av bergartsfragment ved breen si underside. Slike striper er også vanlege på sjølve bergartsfragmenta. Finare partiklar (sand/silt) i islaga nær bresolen kan verka som eit sandpapir og polera fjelloverflata. Retninga(ne) på isskuringsstripene syner breen si(ne) rørsleretning(ar). Mange stader kryssar isskuringsstripene kvarandre, noko som syner at isen sine rørsleretningar har endra seg over tid. Stripene åleine syner som regel ikkje kva retning isen har strøymd. Då må støyt- og lesider, rundsva og brotmerker nyttast i tillegg.
Der breen trykker ein stein mot eit punkt på fjelloverflata, vil trykket fordela seg i den øvre delen av berget slik at det vert danna brotmerke. Framfor trykkpunktet vert det eit bogeforma brot som går framover og ned i berget. Dette vert kalla sigdbrot. Som følgje av strekkspenningar bak trykkpunktet, oppstår eit brot som eit parabelforma riss i bergoverflata som er konkavt i isen si rørsleretning. Dette vert kalla parabelriss.
På same tid kan isen sprenga laus (plukke) større blokker, ofte langs sprekker i fjellet, og transportera dei vekk frå der dei vart plukka laus. Sjølve plukkinga vert forklart som ein attfrysingsprosess ved bresolen, som eit resultat av trykk- og temperaturendringar under isen. Plukkinga skjer som oftast på lesida av oppstikkande fjellknausar, medan skuringa går føre seg på støytsida. Den asymmetriske forma på rundsva syner klart kva for veg breen har strøymd.