Gravhalsen er den lengste av tunnelane på Bergensbana, 5 311 meter lang. Drivinga byrja med handreiskap frå begge ender i 1896, men framdrifta var lita då fjellet var hardt. Noko måtte gjerast, og ei ny tid i norsk fjellsprenging byrja. Tyske, vassdrivne hydrauliske handrotasjonsboremaskinar vart sett inn på vestsida i 1897 og med det auka framdrifta til 1,8 meter for dagen, eller 52 meter i månaden. På austsida av tunnelen vart det sett inn støytboremaskinar med trykkluftsdrift etter at handboringa vart gitt opp her i 1899. På austsida arbeidde 35 mann og framdrifta her var 46 meter i månaden.
Arbeid i fleire høgder
Kontraktørane meinte at den vassdrivne boremaskina var den overlegent beste. Arbeidet gjekk føre seg i fleire høgder frå ein borebukk. Borehola var 1–1,5 meter djupe og ei salve med 20–23 hol skaut ut eit heilt parti av fjellet. Fullprofilen 4,6 x 5,9 meter vart fyrst fullført for hand, seinare vart trykkluftdrivne støytboremaskinar med skruemating brukt.
Dynamitt i enorme mengder
Det vart arbeidd i tunnelen gjennom heile vintrane, i to og tre skift på åtte timar. Steinmassane vart køyrd ut med maskingåande vaggar sommartid. Å krypa over sprengsteinen for å koma til arbeidsplassen leita mykje på kleda. Det tette og harde fjellet gjorde utmuring unødvendig, og bruken av dynamitt var stor. For kontraktørane vart det inga god forretning, men for landet var det eit nyttig eksperiment. På Rallarmuseet på Finse får du vita meir om dette.