Då bygginga av Bergensbana vart vedteken i 1894, hadde ein ikkje noka lang historie med lokomotivproduksjon her til lands. Landet hadde to lokomotivfabrikkar, Thunes mekaniske verkstad i Oslo og Hamar Jernstøberi, som båe var nybyrjarar då dei leverte lokomotiva til den ombygde Vossebanen i 1904. Desse fungerte etter føresetnadene, og året etter byrja Ham-Jern å byggja seks høgfjellslokomotiv for Bergensbana. Det fyrste sto klåre til prøvekøyring i Bergen i oktober 1907 og det synte seg fort at desse lokomotiva var for veike for snørydding.
Damplokomotiv type 31b
Med dei nye, tunge damplokomotiva som vart bygd hjå Thune og levert i 1915, vart det naudsynt med kraftigare skjenegang og auka akseltrykk for å klara dei lange stigningane. Desse synte seg å bruka særs mykje kol, og ein variant, 31b, vart utvikla for høgfjellet. På 1930-talet vart dei forbetra ved å auka kjeletrykket. Fleire lokomotivfabrikkar leverte denne typen, som var i bruk heilt til 1960-talet. Denne lokomotivtypen hadde låg eigenvekt i forhold til yteevna og drog godt opp mot vidda. Dei vart av mange lokomotivførarar og fyrbøtarar rekna som det mest vellukka av nyare damplokomotiv, og dei siste vart tekne ut av trafikk i 1970. Før det hadde slike damplokomotiv også vore brukt i snøryddinga. Eit døme, nr. 452, kan sjåast på Norsk Jernbanemuseum på Hamar.